Dag 1: een avontuurlijke familietrip naar Polen

De dag van vertrek. 's Morgens vroeg om zes uur ging de wekker en een uur later dan gepland, namen we afscheid van alles wat bekend is en vertrokken we naar het avontuur dat Polen heet. De plotseling inhalende vrachtwagens, de files die werken als een fuik en de veel te kleine invoegstrook zorgden af en toe voor spannende situaties, maar verder verliep het begin van de reis prima. Daarna begonnen de problemen.

Eerst wisten we niet welke benzine er eigenlijk in onze nieuwe auto moest en tien minuten turen naar de binnenkant van het benzinedekseltje hielp ons niet veel verder. Een telefoontje naar huis of we Super 95 of Super E10 95 moesten hebben en we konden verder met Super 95 in de tank. Ik was aan de beurt om te rijden en na stilstaan op een korte invoegstrook en dikke haat aan een vrachtwagenchauffeur die me klem reed, was ook ik vertrokken. Dat duurde alleen niet lang. Na een meter of tien stopte de auto met rijden. Het gaspedaal intrappen tot de bodem hielp niet. Dikke stress natuurlijk, want we stonden stil op een snelweg waar Duitse auto's plankgas langs je rijden. De verkeerde benzine gebruikt, schoot als eerst door mijn hoofd. Toen viel mijn oog op het dashboard waar verdacht weinig lampjes branden en daarna op mijn knie die vlakbij de sleutel zat. Blijkbaar had ik door een verkeerde beweging met mijn knie de auto uitgeschakeld, want een draai aan de sleutel liet het zoete geronk van de motor horen. Eind goed, al goed, zou je zeggen, maar niets is minder waar. Pech komt nooit alleen, maar nam bij ons blijkbaar al zijn vriendjes mee.

Tijdens de wissel van chauffeur viel het mij op de parkeerplaats op dat het stonk rondom de auto, maar dat kon ook aan de geur op de parkeerplaats liggen. Mijn tip: als je auto stinkt, zoek een veilige plek, want anders eindig je zoals wij. Wij reden verder, voorbij de parkeerplaatsen met wc's en restaurants. De auto begon steeds meer te stinken, stuurde zwaar en het duurde niet lang tot er een rood lampje begon te branden op het dashboard. We stopten op de eerste vluchthaven, zonder stroom, wc's, eten en drinken en deden ons veiligheidshesje aan. We belden eerst naar huis en daarna met de ANWB. Na een behoorlijk aantal minuten luisteren naar een bandje dat alle medewerkers in gesprek waren, hingen we toch maar op, want de ervaring heeft ons geleerd dat we het beltegoed nog wel nodig zouden hebben de komende uren. Het zure is namelijk dat we vorig jaar ook stilstonden met de auto en na drie dagen extra vakantie zonder onze auto naar huis moesten. Daarom hadden we een nieuwe auto, die een paar dagen geleden nog gekeurd was en nu stonden we weer stil. In eerste instantie hoop je dan nog dat het binnen korte tijd opgelost is. Vanuit het thuisfront was de ANWB inmiddels op de hoogte gesteld dat we stilstonden op de A4 in Polen op 60km afstand van Wroclaw bij een paaltje met nummer 102, net voorbij Wadrosewielkie. De ANWB beloofde dat ze er binnen twee uur zouden zijn. Ik keek naar de ondergaande zon en vond het idee dat we straks in het donker langs de snelweg zouden staan in een land waarin wolven en beren leven niet heel plezierig, maar we hadden weinig keus.

Na twee uur was er echter nog geen ANWB. Er was ondertussen wel iemand langsgekomen met een hesje waarop stond: Pomoc Drogowa, die in het Pools en door middel van gebaren en tekeningen voorstelde een assistance, een wegenwacht te regelen om de auto te laten repareren. Volgens de tolk aan de telefoon was hij echter niet van de ANWB. We besloten eerst met het thuisfront te overleggen, dus de beste man gaf ons een kaartje met zijn telefoonnummer en reed weg. Het thuisfront belde dat de ANWB ons zou bellen, dus niet veel later hadden we de ANWB aan de lijn die vertelde dat het nog maximaal een half uurtje kon duren en dat we die man beter niet konden bellen, want dat kon gerust een oplichter zijn die veel geld wilde hebben voor zijn hulp. Een half uurtje kon er ook nog wel bij.

Na een half uur was er alleen nog geen wegenwacht en de ANWB nam ook geen contact op met ons. Het begon te regenen en later ook te onweren en het was inmiddels pikkedonker op de Poolse snelwegen zonder straatverlichting. We zijn van ellende weer in de auto gaan zitten. Iedereen weet dat het levensgevaarlijk is om in de auto te gaan zitten langs de snelweg, maar schuilen onder een donkere brug met beren en wolven in de omgeving geeft ook zeker geen veilig gevoel. De auto's raasden langs ons en we voelden ons allemaal echt bang. Eindelijk belde de ANWB weer naar ons. Ze konden ons niet vinden, want de locatie was verkeerd doorgegeven. Er was namelijk geen A2 in de buurt van Wroclaw. Ik ging echt helemaal uit mijn stekker. Het kostte de ANWB tweeënhalf uur om te ontdekken dat we niet op de A2 stonden, maar op de A4? Ondertussen belde het thuisfront en ik vroeg welke locatie er doorgegeven was. 'A4' was direct het antwoord dat ik zeer stellig kreeg. Ik geloof daarom niet dat het thuisfront de verkeerde locatie had doorgegeven.

Ik was zo boos en in paniek dat ik boos schreeuwde of ze bij de ANWB wel goed bij hun hoofd waren om ons tweeënhalf uur te laten wachten langs een donkere snelweg waar we echt niet veilig waren. Het meisje aan de telefoon antwoordde dat ik moest stoppen met schreeuwen, omdat ze anders de telefoon op zou hangen. Ze belde om ons te helpen en dat het zolang duurde, kwam doordat ze eerst de A2 hadden afgezocht, omdat wij een verkeerde locatie hadden doorgegeven. Wel ja, dacht ik, ophangen is nu een goed idee en waarschijnlijk hebben zij de locatie verkeerd aan elkaar doorgegeven, maar over dat laatste ging ze 'niet in discussie'. Iemand anders nam het gesprek over en het zou nog een uur duren voordat de wegenwacht op kwam dagen. Dan zouden ze ons naar een hotel brengen, beloofde het meisje aan de telefoon. Het zou middernacht zijn voordat we van de snelweg af waren en na nog wat boze woorden beloofde het meisje dat de wegenwacht er deze keer echt binnen een uur zou zijn en dat de wegenwacht Engels sprak.

De wegenwacht was er inderdaad binnen een uur, zelfs al na een half uur en een jongen met Pomoc Drogowa op zijn hesje stapte uit. Dat had de eerdere persoon ook op zijn hesje staan, dus we hadden al veel eerder gered kunnen worden, maar ik was te opgelucht om daar echt boos over te zijn. De jongen laadde onze auto op en bracht ons naar een industrieterrein met een Skoda-dealer. De vrouw die het hek opende wisselde een aantal felle Poolse woorden met de wegenwachter. De wegenwachter sprak echter geen Engels, zoals ons beloofd was en tot overmaat van ramp vertelde hij via zijn tolk dat de auto niet gerepareerd kon worden bij de Skoda-dealer, omdat ze daar met een personeelstekort zaten of zo. Hij kon de auto of laten staan of naar één of andere garage rijden om hem daar te laten maken. Wij moesten bovendien uitstappen bij de Skoda-dealer vertelde de tolk, want de wegenwachter mocht ons niet meer verder rijden, omdat hij al aan zijn maximale kilometers zat. Bij de Skoda-dealer was ons beloofde hotel echter ook in geen velden of wegen te bekennen. Ik geloof dat we allemaal dachten: we stappen niet uit voordat we een hotel zien. Ik zag al helemaal voor me dat we de hele nacht op het industrieterrein zouden doorbrengen. Uiteindelijk heeft de wegenwachter ons uit medelijden toch bij een hotel opengezet en we moesten de volgende dag maar naar de ANWB bellen.

Met elk 15 kilo aan spullen in onze handen kwamen we om middernacht het hotel binnenwandelen. Daar viel mijn mond open van verbazing. Wat een prachtig hotel! Een entree met grote deuren, prachtige gordijnen, kroonluchters, grote vazen vol bloemen en lantaarns. Hoe duur zou dat wel niet zijn? Met een klein beetje Engels, onze handen en voeten wisten we twee kamers te reserveren en de prijs bleek mee te vallen. De kamers hadden een ruime douche met eigen kleine flesjes shampoo en bodylotion. De slaapkamers hadden een smart-tv, wifi, een airco en zelfs een minibar, al vond ik de bedden nog wel het fijnst. Wat een fijne verrassing na alle stress van die dag. Met een moe, maar intens gelukkig gevoel, viel ik in slaap.